XLIII OWRP'02 Miłomłyn 7-20.07.2002

O wyborze przez nas tegorocznej 14-dniowej TRASY NR 4 - "ELBLĄSKIEJ" (o długości 260 km), zadecydowało przede wszystkim znajdujące się w programie zwiedzanie pochylni Kanału Ostródzko-Elbląskiego oraz Fromborka. Pisząc "nas" mam na myśli Karolinę i siebie, choć na trasie znalazło się jeszcze kilka osób z Jeleniej Góry i okolic: Dorota, Halina, Magda, Antoni i Ryszard. Chcąc wydłużyć sobie choć trochę rajd zaplanowaliśmy przerwę w drodze na miejsce startu w Elblągu na zwiedzanie Malborka. Początek jednak nie był zbyt szczęśliwy - całą podróż z Warszawy do Malborka staliśmy na korytarzu zapchanego do granic wytrzymałości pociągu. Poranek w Malborku był jednak cudowny i po umieszczeniu bagaży w przechowalni udaliśmy się na zwiedzanie miasta. W oczekiwaniu na otwarcie bram zamku zrobiliśmy spacer na drugą stronę Nogatu. Tu można rozkoszować się najbardziej znanym widokiem krzyżackiej twierdzy. Później podczas jej zwiedzania natykaliśmy się na innych rajdowiczów, którzy wpadli na ten sam pomysł co my. Trochę drogie wydawały nam sie bilety wstępu: dla dorosłych na zamek 19,50 zł i osobno na wieżę - 6 zł (stan na 2002 rok). Przy większej rodzince grozi bankructwo. Nasyciwszy zmysły widokiem miasta i zamku, szczególnie pięknym z zamkowej wieży, udaliśmy się na dworzec PKP, a tu moja pierwsza wpadka: zgubiłem kwitek od bagaży pozostawionych w  przechowalni. Trochę to potrwało (i kosztowało), zanim udokumentowałem fakt, że jesteśmy właścicielami dwóch plecaków i torby ze sprzętem. W końcu jednak dotarliśmy do Elbląga. Tu organizatorzy zaskoczyli nas podwójnym noclegiem... na podłodze w PTTK-owskim Domu Turysty. Niektórzy chwalili ten stan rzeczy zważywszy, że upalne dni często kończyły się gwałtownymi burzami z deszczem. Mnie jednak marzyła się zielona trawka.


Następny dzień (sobota) przeznaczony był na zwiedzanie Elbląga. Jest tu ładnie, choć elbląskie Stare Miasto było wówczas wielkim placem (od)budowy - do dziś są tu odczuwalne straty po II Wojnie Światowej. Warto zwrócić uwagę na 26-metrową gotycką Bramę Targową, kościół (obecnie katedra) św. Mikołaja z XIII i XIV wieku oraz także z tego okresu dawny kościół NMP i klasztor O.O. Dominikanów, który w dniu dzisiejszym jest siedzibą Galerii El i pubu! Na mnie szczególnie sympatyczne wrażenie sprawiły także nieśpieszne stare tramwaje - tak ich brakuje w Jeleniej Górze. Po południu przeszliśmy czerwonym szlakiem, wijącym się wzdłuż rzeczki Kumieli pośród miejskich parków, do Bażantarii. Ciekawostką tego Parku Leśnego jest jego miejscami górski charakter. Tu na wielkiej polanie przewidziane było ognisko, my jednak zmęczeni upałem urwaliśmy się tramwajem do bazy. Dzień zakończyła burza.



Niedziela - nareszcie na trasę. Niebieskim szlakiem, początkowo szosą w kierunku Gdańska, później wałami do Raczków Elbląskich. We wsi musieliśmy nieco zboczyć, żeby dojść do najniższego miejsca w Polsce - poziom depresji: 1,80 m pod poziomem morza. W Raczkach zaszliśmy z Karoliną do wiejskiego sklepiku, nasza grupa poszła zaś do przodu. Idąc za nimi zagadaliśmy się i w którymś momencie zmyliliśmy drogę. Potem nie chcąc ryzykować zabrnięcia w miejsce bez wyjścia - na mapie wszystko wokół pocięte siecią kanałów odwadniających, musieliśmy się cofnąć na szlak i naszej grupy już nie dogonilismy. Na biwaku dowiedzieliśmy się, że zdecydowali się zejść ze szlaku i udało im się dostać do jedynego w tym dniu autobusu. My idąc dalej wzdłuż jeziora Drużno właściwie go nie widzieliśmy. Natomiast widok Żuław jest niesamowity i jedyny w swoim rodzaju. Choć na mapie zaznaczone są tu miejscowości, idąc widzieliśmy rozległe przestrzenie, a na nich rozproszone pojedyncze domostwa - jedno do drugiego co kilkaset metrów. Aż się boję pomyśleć jak tu jest zimą... W Krzewsku przekroczyliśmy rzekę Balewkę i porzuciliśmy szlak idąc dalej szosą przez Wiśniewo do wsi Dzierzgonki. Tu liczyliśmy na jakiś wiejski sklep z piciem, ale jedyne co się udało, to odkupić (za 2 zł) od dzieci urządzających grilla pół butelki Fanty. Dalej trochę w deszczu, początkowo wzdłuż rzeki Dzierzgonki, potem łąkami do wsi Brudzęty. Przy okazji osobiście przekonałem się jak działa elektryczny pastuch. Wreszcie w Starym Dolnie spotykamy otwarty sklep i pierwszy raz próbujemy elbląskiego "Specjala". Po przejściu ostatnich 3 km szosą padnięci dochodzimy do Świętego Gaju, miejsca śmierci patrona Polski - świętego Wojciecha. Według moich i nie tylko moich wyliczeń przeszliśmy dziś ok. 10 km więcej niż podane w planie 26 km. Biwak zorganizowany jest na łączce wokół szkoły. Wieczorem gościmy proboszcza ze znajdującego się we wsi gotyckiego kościoła oczywiście pw. św. Wojciecha, który opowiedział historię patrona i parafii.


W poniedziałek o świcie pobudkę zrobiły nam klekocące bociany. Okazało się także, że mamy namioty rozbite na drodze, którą miejscowe krowy (bez aluzji) podążają na pastwisko. Niektórym bardzo się to nie podobało... Dziś czekało nas przejście przez pochylnie kanału Ostródzko-Elbląskiego. Jest to jedyny tego rodzaju obiekt hydrotechniczny w Europie. Całkowita różnica wysokości pokonywanych napędzanymi wodą pochylniami wynosi 99,5 m na długości 9,6 km. W planie przewidziane było przejście przez trzy z nich. My zdecydowaliśmy się zobaczyć wszystkie pięć, w związku z tym zaczęliśmy trasę przejazdem PKS-em do wsi Jelonki i skręciliśmy do pierwszej pochylni "Całuny". Mieliśmy to szczęście, że nasze przyjście zbiegło się z operacją wciągania pochylnią statku białej floty. To niesamowite - właściwie niemal w całkowitej ciszy (trochę skrzypią rolki) sporej wielkości statek sunie bez wysiłku, huku motorów itp. na kilkunastometrowe wzgórze. Obiecałem sobie, że przy następnej okazji odżałuję te 60 zł i popłynę tą trasą statkiem. Z drugiej strony płynących, choć na pochylniach powinno się mówić: jadących, statkiem ominął nie mniej ciekawy widok z boku. Dalej przemieszczając się drogami i ścieżkami wzdłuż kanału, chwilami przedzierając się przez chaszcze i ratując naszą koleżankę Halinę po ataku kleszcza, obejrzeliśmy jeszcze pochylnie: "Jelenie", "Oleśnica", "Kąty" i "Buczyniec". Przy tej ostatniej zwiedziliśmy muzeum kanału oraz skorzystaliśmy możliwości zjedzenia obiadu. Tu nasze drogi rozeszły się: Antosiowi z dwiema paniami udało się złapać autostop, ja z Karoliną skierowaliśmy się najpierw szosą w kierunku Drulit, później w upalnym słońcu, łąkami, do Zielonki Pasłęckiej, ale wbrew naszym nadziejom w miejscowości nie było sklepu. Po dłuższym oczekiwaniu wreszcie nadjechał pociąg i przejechaliśmy do Pasłęka, gdzie wreszcie znaleźliśmy oazę, w której mogliśmy ugasić pragnienie... Później zwiedziliśmy pasłęckie Stare Miasto, w którym mimo zniszczeń wojennych zachował się szereg zabytków, z gotyckim kościołem św. Bartłomieja, wielokrotnie przebudowywanym zamkiem krzyżackim, średniowiecznymi murami obronnymi z Wieżą Kamienną i Bramą Młyńską oraz odbudowanym po wojnie ratuszem. Ciekawostką Pasłęka jest ulica Chrobrego, dawniej biegnąca wzdłuż murów zamkowych, dwa razy szersza niż inne uliczki, ponieważ w średniowieczu spełniała ona funkcję rynku. Biwak zorganizowany był na obrzeżach miasteczka, w Parku Ekologicznym im. Stanisława Pankalli, gdzie znajdowało się także kąpielowe jeziorko (oczywiście skorzystałem). Wieczorem na odprawie gościliśmy gospodarzy miasta.


We wtorkowy poranek skierowaliśmy się jeszcze raz na pasłęckie Stare Miasto, gdzie siedząc na skwerze pod murami obronnymi zjedliśmy śniadaniowe "białe szaleństwo": bułki z białym serem popijając mlekiem (zapchałem się na dłuuuższy czas). Później pomaszerowaliśmy na stację PKP, oglądając po drodze z zewnątrz zamknięty kościół, w którym funkcjonują obok siebie zbór ewangelicki i cerkiew prawosławna. Ołtarze znajdują się podobno po przeciwległych jego stronach, a msze odbywają się naprzemian. Z Pasłęka nasza grupa pojechała do Komorowa Żuławskiego, my (Karolina i ja) wysiedliśmy w Bogaczewie, skąd pomaszerowaliśmy do Weklic. Potem za wsią zagadaliśmy się i przegapiłem zejście z drogi jezdnej w leśną ścieżkę. Nie chcąc wracać postanowiliśmy dojść do szlaku na skróty. Skończyło się stratą czasu i przedzieraniem przez dzikie ostępy, co w upalne południe wyczerpało sporo naszych sił. W końcu doszliśmy do Przezmarku, w którym przepiękny kościół gotycki pw. św. Katarzyny otoczony równie starym murem. W pobliskiej Kolonii Przezmark czekając na PKS do Elbląga w małym sklepiku ugasiliśmy pragnienie wzbudzając zainteresowanie miejscowych. Obiad, a właściwie kolację zjedliśmy dopiero w Elblągu.


Środa była dniem wolnym - nietypowo, bo nie w środku rajdu. Organizatorzy zaproponowali zwiedzanie miasta z przewodnikiem lub we własnym zakresie: przejazd i zwiedzanie Malborka lub Sztutowa albo rejs po Zalewie Wiślanym do strefy wolnocłowej. Natomiast zapowiadany w regulaminie rejs do Krynicy Morskiej nie był możliwy - wszystkie bilety zostały zarezerwowane przez wycieczki z Niemiec. My zdecydowaliśmy się na przejazd PKS-em do Krynicy chcąc zobaczyć otwarte morze. Po godzinie jazdy zatłoczonym i rozpalonym autobusem dotarliśmy do wczasowiska jak wiele innych. Nieduże bo ograniczone rozmiarem mierzei. Latarni morskiej nie udało nam się zwiedzić, akurat była zamknięta. Centrum "gastronomiczno-rozrywkowe" ulokowane jest w okolicach portu nad Zalewem Wiślanym. Do Elbląga wróciliśmy dość wcześnie chcąc uniknąć wieczornych kłopotów komunikacyjnych. Za to przyjemnie było posiedzieć na pobliskim skwerze z fontanną, racząc się zimnym piwem...


Następnego dnia (czwartek) od rana coś wisiało w powietrzu. Idąc czerwonym "Szlakiem kopernikowskim" minęliśmy Bażantarnię, w lesie za Dąbrową dopadła nas potężna burza. Zabezpieczeni pelerynami, z duszą na ramieniu, przeczekaliśmy ją w pobliżu jeziora Goplenica. Za wioską Jagodnik natknęliśmy się na pastwisko koni, później przechodząc koło jeziora Starego byliśmy świadkami smutnego zdarzenia: policja i strażacy szukali w jeziorze chłopca, który poprzedniego wieczora, w czasie imprezy, poszedł się kąpać. Wreszcie dotarliśmy do Próchnika, gdzie obejrzeliśmy nietypowy kościół gotycki z wejściem przez wieżę i z ogromną granitową chrzcielnicą. We wsi także podcieniowy dom typu holenderskiego, a ze wzgórza powyżej kościoła widok na Zalew Wiślany. Od tego miejsca uczestnicy mieli do wyboru trzy możliwości przejścia: dalej szlakiem przez Łęcze, wąwozami wzdłuż strumienia Kamienica oraz przez tzw. Szwajcarię Próchnicką i Kamionek Wielki. Wybraliśmy ten ostatni wariant zaintrygowani "Szwajcarią Próchnicką". Rzeczywiście krowy pasące się na stromych łąkach, jak w reklamie pewnego batona, mogły (przy odrobinie wyobraźni) przywołać klimat Szwajcarii, jednak istota tej nazwy jawi się w pełnej krasie dopiero zimą. W Kamionku obejrzeliśmy drugi dom podcieniowy zbudowany przez holenderskich osadników w 1772 roku. Dalej drogą wzdłuż Zalewu minęliśmy zabudowania dużego zakładu poprawczego i pomnik ofiar filii obozu koncentracyjnego w Stutthofie (Sztutowie) i doszliśmy na nocleg przy szkole rolniczej w Nadbrzeżu. Wieczorem podziwialiśmy wspaniały zachód słońca...



Rano (piątek) zanosząc plecaki do ciężarówki zostaliśmy obszczekani przez psa, który miał budę niczym jaskółki - na poddaszu. Potem przeszliśmy do pobliskiego Suchacza na śniadanie. Dalej lasami, mijając dzikie urwiska, wspięliśmy się na Grodzisko, gdzie z wieży widokowej obejrzeliśmy panoramę Zalewu Wiślanego oraz nieco dalej - odbudowywany klasztor, w którym niestety nie zastaliśmy mieszkającego tu pustelnika. Schodząc ze wzgórza minęliśmy pomnikowy, 1000-letni dąb Bażyńskiego (10 m obwodu) i weszliśmy do Kadyn. Tu znajdowała się stadnina koni z siedzibą w barokowym pałacu. Inną ciekawostką tej miejscowości jest sposób wykończenia domów - wszystkie kominy mają "daszki". W Kadynach opuszczamy szlak, drogami i wałami, pokonując przeszkody, dochodzimy popołudniu do Tolkmicka. W tym niewielkim, uroczym miasteczku musieliśmy podjąć decyzję: albo przejazd na metę trasy ostatnim PKS-em albo pozostanie, zwiedzanie miasteczka i później przejście dalszych 15 km. Oczywiście wybraliśmy to drugie. Najważniejszy zabytek - gotycki kościół pw. św. Jakuba z XIV wieku, znajduje się przy małym ryneczku w centrum Tolkmicka. W pobliżu znajduje się także stacja kolejowa na trasie Elbląg - Braniewo oraz port rybacki. Z Tolkmicka przeszliśmy leśnymi drogami, mijając leśniczówkę Nowy Wiek, do Świętego Kamienia. Jest to ogromny głaz narzutowy o obwodzie 14 m, zanurzony w wodach Zalewu Wiślanego 30 m od brzegu. Dla podróżnych jadących tędy pociągiem (kursy dwa razy dziennie, chyba że już zlikwidowali) widok musi być naprawdę ciekawy, ponieważ na tym odcinku linia poprowadzona jest przy samym brzegu Zalewu Wiślanego. Tymczasem zrobiło się późnawo i chcąc trochę skrócić dojście do Fromborka zdecydowaliśmy się ostatni odcinek przejść torami kolejowymi. Trochę nie doceniliśmy jednak trudów przejścia w upale prawie ośmiu kilometrów drobionych krokami po podkładach kolejowych. Frombork witał nas już ze dwa kilometry wcześniej, w okolicach ruin cegielni "Święty Kamień", dźwiękami jakiegoś koncertu niesionymi ku nam przez wiatr. Gdy dotarliśmy w końcu do miasteczka, momentalnie zapomniałem o wszelkich cierpieniach tamtego dnia. Widząc Wzgórze Katedralne oświetlone przedziwnym światłem rzucanym przez zachodzące słońce wręcz oniemiałem! Szybko udaliśmy się na kemping, aby po rozbiciu namiotów znaleźć czas na wieczorny spacer wokół Wzgórza Katedralnego (na wejście do środka było zbyt późno) oraz na Rynek Miejski. Na łąkach w okolicach stacji kolejowej i portu można było wysłuchać koncertu jakichś miejscowych zespołów, oczywiście z kufelkiem w ręku. Nie brakowało we Fromborku także kafejek i barków, w których można było spłukać z gardeł bez mała 30-kilometrowy kurz...




Na poznanie z przewodnikiem przepięknego miasta Kopernika odbudowanego przez harcerzy podczas akcji "Frombork 1001" przeznaczony był cały dzień (sobota), a było co oglądać. Z dziedzińca fromborskiej warowni otoczonej murami odwiedzaliśmy kolejne obiekty zespołu zabudowań Wzgórza Katedralnego. Pierwsza w kolejności była gotycka katedra Wniebowzięcia NMP i św. Andrzeja. Wewnątrz mieliśmy okazję wysłuchać wspaniałych organów fromborskich, a także m.in. poznać historię poszukiwań grobu Mikołaja Kopernika. Potem wspięliśmy się na widokową 8-boczną wieżę zwaną oktogonem, w której piwnicach znajduje się planetarium (nawiasem mówiąc z półgodzinnego seansu co najmniej połowę przespałem ;-) oraz 28 metrowe wahadło Foucaulta, dzięki któremu można stwierdzić ruch wirowy Ziemi. Z wierzchołka zaś można rozkoszować się kapitalną panoramą Fromborka i okolic. W drugim narożniku dziedzińca widoczna jest znana z wielu wizerunków wieża Kopernika. W Pałacu Biskupim zwiedziliśmy muzeum, w którym znajduje się m.in. ekspozycja ilustrująca życie Mikołaja Kopernika, zobaczyć tam także można instrumenty, jakimi posługiwał się nasz słynny astronom. Obiad zjedliśmy w restauracji mieszczącej się w schronisku PTTK (polecam - smacznie i niedrogo). Znajduje się ono podobno w miejscu zniszczonej przez krzyżaków kopernikowskiej Kanonii Zewnętrznej, więc to tu astronom obserwował niebo i być może dokonał epokowego odkrycia.
W drodze powrotnej na kemping odwiedziliśmy jeszcze dawny szpital św. Ducha, w którym leczył Mikołaj Kopernik (jako człowieka renesansu cechowała go wszechstronność - był kanonikiem, ekonomistą, astronomem, lekarzem, prawnikiem, kartografem... i to pewnie nie wszystko). Obecnie mieści się tu muzeum historii medycyny. Na kominie budynku muzeum zaś ciekawostka - bocianie gniazdo z udokumentowaną blisko dwustuletnią historią. A naprzeciw muzeum znajduje się dom, w którym Kopernik mieszkał po zniszczeniu jego kanonii. Tak minął dzień, wieczorem oczywiście jeszcze jedna wizyta na Wzgórzu Katedralnym - to dla ducha, a potem coś dla ciała...




W niedzielę wyruszyliśmy z Fromborka kierując się na Bogdany. Za miastem, a przed mostem na Baudzie, mieliśmy bliskie spotkanie z rodzinką dzików buszujących na działkach. Za Biedkowem skróciliśmy drogę korzystając z trójkątnego rozjazdu kolejowego (znowu tory...), a w okolicach Wielewa przeszliśmy nad pojedynczą w tym miejscu betonową nitką autostrady Berlin - Elbląg - Królewiec i doszliśmy do Pierzchał. We wsi gotycki kościół pw. Narodzenia N.P. Marii i św. Małgorzaty wzniesiony w latach 1330-41, a za wsią zaporowe Jezioro Pierzchalskie na Pasłęce. Później w okolicach rezerwatu "Ostoja Bobrów" na rzece Pasłęce wydawało nam się, że jesteśmy już blisko miejsca noclegowego w Dębinkach (pod nadajnikiem GSM), szlak gdzieś zniknął i maszerowaliśmy na azymut nadkładając sporo drogi. Sytuację dodatkowo komplikował fakt, że znaleźliśmy się poza zasięgiem map i dysponowaliśmy mało wyraźnymi kserówkami. W tym czasie kilkakrotnie spotykaliśmy naszą rowerową rajdowiczkę - Halszkę. Całe szczęście, że w tym czasie wędrowaliśmy z rodziną, z Białegostoku. W pewnym momencie byłem święcie przekonany, że powinniśmy iść dalej, ale kolega z Podlasia zorientował się gdzie skręcić. Na noclegu gościł nas w Dębinkach pan Brzostek, właściciel gospodarstwa agroturystycznego z prywatnym ZOO z m.in. lamami i końmi Przewalskiego. Do dyspozycji mieliśmy także jego prywatny basen (młodzież korzystała z tego chyba całą noc).



Pierwszym ważniejszym punktem na trasie kolejnego upalnego dnia (poniedziałek) był Długobór. Zbliżając się do wsi już z daleka widać było przepyszny pejzaż: łany pól i górujący nad otoczonym zielenią Długoborem kościół pw. Narodzenia N.P.Marii i św. Jana Ewangelisty. Po zwiedzeniu kościoła zalegliśmy na trawce przed znajdującym się tu sklepikiem, największe wzięcie miały zimne, pieniste napoje. Bardzo dużo próśb o podwiezienie miał kierowca ciężarówki dostarczającej piwo, jednak niestety jechał w przeciwnym kierunku. Zresztą spragniony rajdowicz na pace takiego samochodu to jak wilk pilnujący owieczek... Nasza trasa pod koniec miała przebiegać przez rezerwat "Dolina rzeki Wałszy". Jednak szwankująca noga spowodowała, że w Brzostkach skręciliśmy na Kajmity, a stamtąd do klasztoru Werbistów w Pieniężnie, u których przewidziany był nocleg. Misyjne Seminarium Duchowne Księży Werbistów przygotowuje zakonników wyjeżdżających na misje rozsiane na całym świecie. Znajduje się tu także muzeum gromadzące zbiory etnograficzne i przyrodnicze z krajów zamorskich. A wejście mają nowoczesne - bramę otwieraną na guzik... Po rozbiciu namiotu wyruszyliśmy (już w klapkach) w kierunku odległego o 3 km centrum Pieniężna. Nie uszliśmy 100 metrów, jak zatrzymał się koło nas samochód z rosyjskimi numerami, a kierowca grzecznie zapytał czy podwieźć nas do miasteczka. To cud, ale nic dziwnego, skoro zamieszkaliśmy w zakonie... Tak na marginesie: kierowca także gościł w klasztorze i pewnie tam nas widział. Najpierw w małej restauracyjce zjedliśmy jakieś niespotykane danie, potem już przy zachodzącym słońcu zwiedzaliśmy Pieniężno. Centrum miasteczka wyznacza odbudowany ratusz, w pobliżu zrujnowany zamek Kapituły Warmińskiej z I połowy XIV wieku, w którym 1517 i 1519 roku rezydował (jako administrator dóbr) Mikołaj Kopernik. Obok znajduje się również XIV-wieczny, niespotykany 5-nawowy kościół św. Piotra i Pawła, z 60-metrową wieżą. Wieczorem ognisko i śpiewy (oczywiście pieśni nabożne), w klasztorze można było także pokorzystać z dobrodziejstw cywilizacji czyli prysznica z ciepłą wodą.



We wtorek, w związku z dalszymi kłopotami ze stopą, decydujemy się skrócić trasę rezygnując z odwiedzenia Chwalęcina. Przez Kajmity, Wojnity i Glebisko docieramy do jeziora Taftowo. Jezioro jest pięknie położone wśród lasów, z dala od ruchliwych szos, z cieplutka wodą, godne polecenia także ze względu na niedrogie ceny na polu namiotowym. I choć nie chciało nam się ruszać, po kąpieli poszliśmy dalej przez Nowy Dwór, tu przy sklepiku wszyscy robili popas, później wspaniałą polną aleją, do Krosna. W Krośnie podziwiamy odróżniającą się od dotychczasowego surowego gotyku perłę budownictwa barokowego - wzorowane na Świętej Lipce sanktuarium pw. Nawiedzenia Najświętszej Panny Marii i św. Józefa, otoczone pełnym ciągiem krużganków (procesjom "uchodzi na sucho" w największy deszcz). Kiedy po zwiedzeniu sanktuarium już mieliśmy ruszać dalej, nadjechała (rowerem) Halszka, pojawił się także ksiądz proboszcz, jak się okazało jakaś dalsza rodzina naszej Halszki. Zostaliśmy wszyscy troje zaproszeni na plebanię, gdzie ksiądz ugościł nas ciasteczkami i... piwem "Volt" (ksiądz żartował, że kupuje to, bo jest na nim krzyżyk). Pierwszy raz byłem na plebanii i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem - skromnie, ale z wyszukanym smakiem... Uduchowieni udalismy się do odległej o 4 km Ornety. Zwiedzanie tego 13-tysięcznego miasta odłożyliśmy na dzień następny. A nocleg przewidziany był w kompleksie sportowo - wypoczynkowym nad Jeziorem Mieczowym. Po sąsiedzku mieliśmy spore osiedle, co napawało nas odrobiną niepewności. Wieczorem w pobliże obozowiska wędrowały całe wycieczki chcące obejrzeć dziwnych ludzi, którzy chodzą pieszo, a okoliczna młodzież - aż się boję pomyśleć.




Jednak obeszło się bez większych ekscesów i w środowy poranek stanęliśmy na rynku otoczonym barokowymi kamienicami z podcieniami. Z innych zabytków Ornety warto obejrzeć gotycki Kościół Farny Św. Jana Chrzciciela z II połowy XIV wieku, jeden z nielicznych o układzie bazylikowym, o charakterystycznym "koronkowym" wyglądzie, ratusz z XIV w., kościół ewangelicki zbudowany w roku 1830 według planów Schnickla, Kaplicę Jerozolimską oraz pozostałości obwarowań miejskich. Spacerując uliczkami wokół rynku w jakimś momencie poczuliśmy słodki zapach. Kierując się w jego kierunku trafiliśmy do cukierni, której nie mogli sie oprzeć także inni rajdowicze. Zaopatrzeni w pączki z czekoladą i omleciki (place lizać) wyszliśmy z miasta początkowo ruchliwą szosą w kierunku Morąga, a po 3 km skręciliśmy do Wojciechowa. Za Wapnikiem upał tak dawał się już we znaki, że rozłożyliśmy się na łące pod drzewem chcąc przeczekać największy skwar. Podnieśliśmy się gdy skończyło się picie. Przechodząc przez most na Pasłęce w Kasztanowie dojrzeliśmy sklepik z szyldem browaru. Ależ nam tu smakował zimny "Specjal". Pani sklepowa była bardzo gościnna, chciała nas poczęstować kawą (pora była poobiednia), przed sklepem rozmawialiśmy także z innymi miejscowymi. Prawdopodobnie byliśmy ostatnimi rajdowiczami - wszyscy byli przed nami. Całe szczęście, że piwo zdążyło się schłodzić... W następnej wsi, Raciszewie, zasięgając języka w domostwie z krzewami wystrzyżonymi na kształt zwierząt, skręciliśmy w drogę, która po pewnym czasie zanikła i musieliśmy przedzierać się przez łąki pełne nie skoszonych chwastów. Do obozu w Mysłakach na polu namiotowym nad jeziorem Wuksnik doszliśmy w chwili, gdy zepsuła się pogoda i zaczęło padać. Na szczęście można było tu zaopatrzyć się w napoje. W bardzo ładnym jeziorze z powodu pogody zamiast kapieli było szybkie mycie.



W czwartek rano padało - zwijaliśmy mokre namioty. Później obchodząc jezioro i zaglądając w zaciszne zatoczki zapędziliśmy się zbyt daleko. Znowu musieliśmy przedzierać się przez jakieś chaszcze, wspinając się na bezimienne wzgórze (164 m n.p.m.) na południe od jeziora. Jedyna korzyść z tej wspinaczki to ciekawy i rozległy widok na okolice. Gdy w końcu wyszliśmy w czyimś gospodarstwie, grzecznie zapytałem zadziwione naszym przyjściem dzieci bawiące się na podwórku: którędy do Boguchwał? - a rozglądałem się, czy gdzieś z boku nie wyskoczy kąśliwy Burek. Wchodząc wreszcie do Boguchwał już na początku wsi trafiliśmy na sklep i bojąc się, że więcej ich nie będzie, zrobiliśmy popas. Okazało się, że jest to wyjątkowa wieś - ma 4 sklepy. W dodatku w tym ostatnim jest także barek piwny i tam spotkaliśmy odpoczywającą gromadę naszych rajdowiczów. Na metę tego etapu czyli kemping w Kretowinach nad Jeziorem Narie dotarliśmy popołudniu. Kretowiny to właściwie miniatura nadmorskiego kurortu, jednak z tą przewagą, że woda w jeziorze jest krystalicznie czysta i dużo cieplejsza. A samo jezioro Narie to zapewne raj dla żeglarzy - pełno tu półwyspów i wysepek, zatok i zatoczek. Po spacerze połączonym z obiadem w jednym z licznych barów poszliśmy na kąpiel w jeziorze, tudzież naukę pływania dla niektórych. Wieczorem obowiązkowy zachód słońca i można było iść spać. W nocy odczuliśmy niedostatki sporego zacieśnienia ośrodków w Kretowinach. W sąsiadujących z nami domkach kempingowych najpierw była zakrapiana impreza, później sceny małżeńskie (czytaj: dantejskie).



W pogodny poranek przedostatniego dnia rajdu (piątek) jeszcze raz przespacerowaliśmy się po wczasowisku i wyruszyliśmy na trasę do Miłomłyna mijając po drodze szereg jezior - pierwszym z nich było podłużne jezioro Żabi Róg. Potem za wsią Zawroty piękną aleją do Rusi, gdzie kolejne jezioro, przez Prośno leżące nad jeziorem Pieszkowo do Tardy. W tutejszym ośrodku "Tarda" nad jeziorem Bartężek spodziewaliśmy się coś przekąsić, a przynajmniej uzupełnić płyny. Spotkała nas jednak typowa polska gościnność - choć ośrodek był czynny, ochroniarz własną piersią bronił wejścia na jego teren. Potem zważywszy na ostrzeżenia z odprawy, że najkrótsza trasa prowadzi nasypem nieczynnej kolejki i pod koniec trzeba przejść bardzo niebezpiecznym mostem (na mapie wygląda, jakby przechodził przez całe jezioro) woleliśmy nie ryzykować - wybraliśmy asfalt. Później okazało się, że ostrzeżenia były mocno przesadzone - przez jezioro usypany jest nasyp, a mosteczek - jeden z wielu...
Na rogatkach Miłomłyna - Osiedlu Leśnym dopadliśmy pierwszego napotkanego sklepu. Zaspokoiwszy pragnienie przeszliśmy na biwak, który usytuowany był naprzeciw gościnnego dla nas hotelu "Miłomłyn"***. W obozie było nas z 500 osób i wszyscy bez przeszkód mogli korzystać z łazienek i toalet hotelowych. Po rozbiciu namiotu w miejscu wyznaczonym dla naszej trasy poszliśmy zwiedzać miasteczko. Choć właściwie po zniszczeniach wojennych nie zachowało się tu wiele zabytków - przede wszystkim XIV-wieczna wieża, pozostałość po gotyckim kościele św. Bartłomieja rozebranym w XVIII wieku, do której na przełomie XIX i XX wieku dobudowano obecny, neogotycki kościół. Wieża ta posiada barokowy, charakterystyczny krzywy hełm, w związku z tym mówi się o niej "krzywa wieża". Oprócz tego w centrum Miłomłyna zobaczyć można 20 kamieniczek także z przełomu XIX i XX wieku oraz znajdująca się przy bocznej śluzie przystań dla jachtów i łodzi.



Sobota była dniem zakończenia. Po jeszcze jednym spacerze do miasteczka i nad jezioro Ilińsk wróciliśmy do obozu, gdzie na przyhotelowym parkingu miało odbyć się zakończenie rajdu. Organizatorzy pożegnali nas festynem ekologicznym, bigosem, konkursem (na którym zdobyłem małe co nieco), a wieczorem do wyboru - ogniskiem lub dyskoteką. W niedziele rano podstawione zostały autobusy, które przewiozły nas na dworzec PKP w Ostródzie. Ze smutkiem żegnaliśmy się z Pojezierzem Iławskim...
Jeszcze kilka uwag wymienianych przez uczestników rajdu:
1. w tym roku dały nam się we znaki upały, zwłaszcza na (licznych) odcinkach biegnących asfaltami;
2. kilometraż podawany przez organizatorów był według naszych szacunków zaniżany i wszyscy uczestnicy zgodnie stwierdzili, że chyba był liczony... w milach elbląskich;
3. "Specjal" rocznik 2002 nie nadawał się do spożywania w większych ilościach.
Ale żarty na bok. Myślę jednak, że najważniejsza była wspaniała atmosfera oraz atrakcje oglądane na trasie, szczególne i niezatarte wrażenia wywarły na nas wymieniane na początku pochylnie Kanału Osródzko-Elbląskiego oraz Frombork.

W GALERII możesz przejrzeć same zdjęcia, a TU inny wariant opisu części trasy, zamieszczony na stronie poświęconej twórczości Zbigniewa Nienackiego.

---

Aktualizacja:

---